İnsan yaşamı boyu ferqli durumlarda, ferqli zamanda ve mekanda bir cür düşüncelerde olur, ağlından, xeyalından neler-neler keçir...
Bu şeiri menim sürgün şeherim olan Nevşehirde yazmışam. Geriye baxanda insanların unutqanlığı, olduğun yerdeki insan adlı şerefsiz mexluqların sayğısız, kobud davranışları, yurdsuz ve didergin olduğunu her an sene hiss etdirmeleri bu düşünceleri şeir halına salırdı. Özümden asılı olmadan yazırdım, şair deyilem. O adamlara, genelde Türkiyede qarşılaşdığım 100 insandan 99-una indi de sonsuz nifret edirem. O ölkede yaşamağı heç bir zaman arzulamaram. Ümumiyyetle harda ki, türk, tatar, özbek, azerbaycanlı, bilmem tacik, bilmem ne zibil varsa onlardan uzaq durmaq lazımdır. Bir illik didergin yaşayışım bunu mene öyretdi. Xoşbextlik, seni tanımayanların arasında rahat ve özgür bir heyatdadır bu günkü şertlere göre...
Yine dalmışım sessiz,
Derin-derin düşlere.
