İnsan deyir, bilin!

Bəzən pis, rəngi qara, ins-i cəhalətəm, bilin!

Bəzənsə saf ağ nurlu, elm-i kəmalətəm, bilin!

Bəzən dansam da həqqi, olsa da sözlərim cəfəng,

Üzümdür ən doğru söz, əsl həqiqətəm, bilin!

Yaranmış bütün nə varsa sığar sonsuz əqlimə,

Əqlimin hüdudu yox, qeyri-nəhayətəm, bilin!

Özümü bəzən zəif, aciz məxluq zənn etsəm də,

Tanrıdan güc almışam, aliyi-qüdrətəm, bilin!

İtirib ağ nuru mən, kəndimi məhv eyləyirəm,

Başım üstə daim hərlənən fəlakətəm, bilin!

Laməkan taxtında hökmü qeyri-məhdud sultanam,

Hikmətim bilməz məkan, ucsuz səltənətəm, bilin!

Ayla günəş heyranı üzüm yerin, göyün sirri,

Gah yeddi, gah səkkizəm, sirr-i işarətəm, bilin!

Gah qərq oluban zülmətə həqqi danan bədbəxtəm,

Gah da həqq elmin bilən saf-i səfaətəm, bilin!

Sufiyəm, hürufiyəm, tərk-i dünya bir dərvişəm,

Həqqə bağlı aşığam, cümlə təriqətəm, bilin!

Hər hərfim, hər sözüm sirr, hər kəlməm ən qiymətli dürr,

Kəndözüm sirrəm tamam, tükənməz sərvətəm, bilin!

Dərk etsə insan özün, yer də taraz, göy də taraz,

Aləmi nizamlayan ən dəqiq alətəm, bilin!

Tanrı iznilə ruhum cismimdə oldu bərqərar,

İlkim nur zərrəsidir, cismdə xilqətəm, bilin!

Həm rəssamam, həm nəqqaşam, həm ustad heykəltaraşam,

Saz, söz ustadı aşığam, həm şer-i sənətəm, bilin!

Teymur idim Fəzl oluram, sultan idim, əzl oluram...

Zamanın gərdişiyəm, dövran-i saətəm, bilin!

Müxtəsər et, Cavidan, kim olsam da, nə olsam da,

Əzəlim nurdan olan, əşrəf-i xilqətəm, bilin!

Ürəkbulanma

Ağır düşüncələrin yüngül qanadlarında,

Uçuram anıların ətrinə qona-qona,

Sezilməz qüvvəsiylə, hey aparıb gətirir,

Hər son bir başlanğıca, hər başlanğıc bir sona...

               *      *      *      *

Ədalət qamçısıyla at çapan yalanların,

Arxasınca yüksələn tozundan iyrənmişəm.

Özünü insan sanıb, leş yalayıb yaşayan,

Bazar milçəklərinin bozundan iyrənmişəm...

           *      *      *      *

Ətrafı dinlədikcə eşşək anqırtıları,

Çaqqalların aslan tək nəriltisi duyulur,

Bu toplumda doğulmaq qara baxtın qarğışı,

Hər gün min faciənin bünövrəsi qoyulur...

               *      *      *      *

Xoşbəxtlik dumanında bayılmağa nə var ki...

Bədbəxtlik alovunda yanmağın öz dadı var,

Pozğun düzənə qarşı qorxmadan baş qaldırıb,

Yenilmiş igidlərin bitməyən inadı var!...

16 Yanvar, 2012. İsveç, Skellefteå.

Zaman

Bu parçanı, İsveçdəykən, aylarla günəşi görməyib günləri boşu-boşuna keçirdiyim zamanlarda, gəncliyimi göz önünə gətirib necə boşuna və təklikdə, ins-cinsdən uzaq Arktika yaxınlığında keçdiyini düşündükcə yazmışam. Əslində orda zaman keçmirdi. Saat olmasaydı, ayın tarixini belə unudardım. 

Parçanın əlyazması yoxdur, çünki, dəmiryolunda saatlarca qatar gözləyərkən, kağıza yox, uzun illərin yaxın yoldaşı olan telefona yazmışdım. 

Zaman keçir, saatlar, illər ömürdən gedir,

Palıdın gövdəsinə hər gün bir düyüm qonur,

"Zaman, dayan!" söyləmə, o, öz bildiyin edir,

Düşündükce insanın fikri, xəyalı donur...

                *    *    *    *

Yüyür, yüyür... Çatmıram! Zaman minib yel atı...

İçimdə həp "gecikdim!" duyğusu bəsləyirəm.

Buraxdığım səhvlərim gənc yaşımın on qatı,

Geri dönüb onları düzəltmək istəyirəm... 

                *    *    *    * 

Şəkillərim keçmişi yadıma salır, ama

"Bu mənəm mi?" deyincə gözə hərdən nəm düşür.

Çünki dönüb baxırsan, şəkil gənc qalır, ama

Qəhvəyi saçlarıma get-gedə ağ dən düşür...

                *    *    *    * 

Həyat burulğanında nəfəs yolu daralır,

Hər gün yüzü boğulur, yüzü doğulur yenə.

Günahkar qoca gedir, yerin saf uşaq alır,

Doğulmaq istəyirəm o körpənin yerinə...

28 oktyabr 2011. İsveç, Boden, demiryol vağzalı.

Yaddaş

Ey odları alevlenip yükselen,
Mag odunda arınmış kutlu ülkem,
Ben sürgün yolunda yorulmuş yolcu,
Sense ayrılmayan kapkara gölgem.
              * * * *
Belki kara ruhumsun, hep peşimden,
Adım-adım kopmayarak koşarsın,
İşte kara gölge gibi susmuşun, 
Hala umutluyum, bir gün coşarsın.
              * * * *
Sen susarken ben de hep senden uzak,
Yaban illerinde sürür, dururum.
Kimse bir gün seni benden sorunca,
Yerlerde ezilir sonsuz gururum.
              * * * *
Garip, yaban sokakların sonunda,
Sen varsın düşünüp yürür, giderim.
Umut boşa çıkınca, gözlerimi
Gerçeğe kapatıp hayal ederim.
              * * * *
İşte bu yolların yokuşlarında,
Yoruldum, çok yoruldum da taşlandım,
Her kapıdan elleri bomboş dönüp,
Genç yaşımda nefretimle yaşlandım.
              * * * *
Yaş fidan tek kupkuru toprağında,
Bir avuç suyuna umut eyledim,
Suyun zehir oldu, hayalim düşen,
O sularda pişen aşını yedim.
              * * * *
Ne güzel olurdu seninle birge,
Bir ömür yaşayıp, sürüp solaydım
Sen bana yasaksın, ben sende tutsak,
Keşke ruhum kadar, özgür olaydın.
              * * * *
Bu ne bir kaçağın acı öyküsü,
Ne de bir sürgünün küskünlüğüdür,
Bunun adı yaddaştır, derin yaddaş!
Hem de bir yurdsuzun teskinliğidir.
              * * * *
Şiirim düşmanı sevindirse de,
Dostu düşündürür ve uyandırır,
İnsan unutkansa, türküler baki,
Gün gelir, bizi bizlere andırır.

5 Mayıs, İstanbul.